vrijdag 21 december 2012

kerstgedachte

Het geschiedde in die dagen dat er een bevel uitging van de ziel, dat de legende 'moest' worden geleefd. En deze beschrijving geschiedde, als daar waren een vader en een moeder. Uit deze moeder werd een kindeke geboren, waarin de ziel huizen mocht. Met zich meenemende de legende die het op aard mocht gaan leven. Nog maar net neergedaald op de aard, en daardoor nog zo verbonden met het hemelse was het voor de ziel helder wat er voor hem geschreven stond (Maktub) was er het licht in het hart van dit mensenkind.

Doch als kindeke hulpeloos en overgeleverd aan de zorg van een ander, werd deze helderheid troebeler en stond deze ziel steeds verder af van waarvoor het op deze aard gekomen was...
Maar er stond immers geschreven (maktub), en dat maakte dat het kindeke lessen te leren kreeg, die het terug kon brengen naar zijn legende. Aan het kindeke de keuze wat er mee te doen. Maakte het de keuze met hart en ziel, dan was de les geleerd. Maakte het echter vanuit het ego een keuze, dan kwam de les weer terug en kreeg het een niewe kans om te mogen leren...

De legende van dit kindeke is nog niet voorbij, het probeert te leven vanuit hart en ziel, want dan is het zielsgelukkig......

Ik wens een ieder dit zielegeluk toe, en een fijne Kerst!


zaterdag 1 december 2012

Sinterklaastijd/adventsbegin

Vol verwachting klopt ons hart...

Je kunt deze tijd van verwachting, uitzien naar ook verinnerelijken:Wat wil ik verwachtingvol beleven of in mijzelf wakker roepen c.q. geboren laten worden? Waar wil ik zelf bij stil staan ..

De natuur laat ons de adventstijd, waar het sinterklaasfeest binnen valt, in prachtige beelden zien, sta eens bewust stil bij een boom: zij laat in de herfst/winter haar blad en vruchten los, tot vreugde van andere levende wezens.

 En dan staat ze daar ontdaan van alle schillen, als een kale boom, een naakte boom.. Deze kale naakte boom, kan op ons overkomen als iets negatiefs, er zit geen vrucht of blad meer aan... Maar voor wie verder durft en kan kijken, ziet misschien de hoop, de kracht juist in deze naaktheid en kaalheid verborgen ligt:een boom die helemaal zichzelf is boom, die boom durft te zijn zonder uiterlijke vertoning, waarachter het zich kan verschuilen...En tegelijkertijd al de knopvorming die straks weer voor gebladerte en vruchten gaat zorgen ten dienste van zichzelf maar ook de ander..

Loslaten om tot jezelf te komen, jezelf te durven zijn en uitzien naar dat wat gaat komen. Loslaten om de energie voor je innerlijk te gebruiken om jezelf te vinden, je innerlijke vlam. En als die voldoende gevoed is, en wanneer je voldoende geworteld bent, kun je reiken naar de ander, blad gaan vormen, vrucht dragen en met jouw vlammetje de ander aanvonken om tot een groot vuur te mogen komen...

De boom schenkt zijn deel aan de aarde, en weet zich toch staande te houden, zoals Sint Maarten ook de helft van zijn mantel weggaf en niet zijn hele mantel. Sinterklaastijd nodigt ons uit ons te verdiepen in de ander, de ander te leren zien als een naakte, kale boom, namelijk als de persoon zoals hij of zij is . Als we dit mogen zien, (omdat we dit kunnen vanuit het feit dat we onszelf ook durven te zien) dan zien we  ook wat wij aan de ander kunnen schenken, wat diegene nodig heeft, om in het licht te kunnen staan........

Vanuit dit perspectief beleef ik Sinterklaas, en spreek ik de wens uit dan een ieder een fijn sINTERklaastijd, mag beleven.....

zaterdag 17 november 2012

Eenzaamheid

Laatst had ik het met vrienden over eenzaamheid, Een staat van zijn die niet als prettig ervaren wordt. Je kunt je eenzaam voelen omdat je misschien wel alleen bent. En je kunt je zelfs eenzaam voelen onder de mensen die dichtbij je zijn... Ik liep vandaag alleen te wandelen en het gesprek kwam weer in mij op, en het woord eenzaamheid hield me bezig...

Ik besloot het woord eenzaamheid taaltechnisch te bekijken(ik mag namelijk nogal graag met woorden bezig zijn) met dank aan het Internet,
 Eén staat voor één.

Kijk ik naar het woordje zaam, dan is dit een woordje dat werkwoorden en andere woorden tot bijvoeglijke naamwoorden vormt. Het is echter een afleiding van een woord, waarvan de betekenis verloren is gegaan...  van het woord khaidus dat waardigheid, eer betekent. Waardig één zijn......
Heid zorgt ervoor dat het een zelfstandig naamwoord wordt (vrouwelijk naar t schijnt :) )

Dit gegeven liet ik een tijdje op me in werken.....

Eenzaamheid als negatieve staat van zijn.. Ik heb er ook ervaring mee,en dat is niet fijn, maar mag juist vanuit die negatieve ervaring leren dat die staat van zijn voor geen enkele medemens  (dat zijn voor mij alle mensen) meer zou mogen bestaan uiteindelijk. .Er ligt voor mij een les, uitdaging in besloten, die voor de hele mensheid geldt, dat we uiteindelijk vanuit eenzaamheid (het vervelende, negatieve alleen voelen) als gehele mensheid uit mogen groeien tot Samen waardig éénzijn.... Eénsamenzijn.... Dat wij als individuen mogen zijn en gezien worden zoals we bedoeld zijn...

Dit gaat niet zomaar, dit vraagt veel van ons mensen, jezelf te zijn, je erkent te weten en te voelen.. En de ander te erkennen en dit aan hem of  haar te durven laten voelen.. Ik kijk uit naar en wil mijn steentje bijdragen aan een mensheid, waarbinnen een ieder op een waardige manier zichzelf mag zijn en gezien mag worden........


veel mensen zijn eenzaam omdat zij muren bouwen ipv bruggen
                           (Newton)


woensdag 7 november 2012

Ik ben , jij bent, hij is, wij zijn, jullie zijn: Inter zijn!



Ik ben, dus ik besta. jij bent, dus jij bestaat. Klinkt logisch, alsof jij en ik twee zijn toch? Twee lostaande wezens, die je mens noemt. In een ontmoeting, kan het zo voelen dat je samen bent. Ik en jij zijn samen, samenzijn.. wij zijn samen, samen wat. Er is een verbinding. Maar is het niet zo dat ik ben, omdat jij ook bent? Sta ik los van de ander, van al wat leeft? Kijk eens naar een bloem, die bestaat uit elementen, het heeft wolkenelementen in zich, anders zou het verdorren, staat in de aarde, neemt mest tot zich etc. als je een element weg zou laten, dan houdt die bloem  op te bestaan, die is als het ware leeg, het heeft die elementen nodig om bloem te kunnen zijn, een bloem op zich, kan los van die elementen niet bestaan..

Wij mensen zijn geneigd te denken dat we los staan van de ander, tuurlijk ieder mens heeft zijn eigen ego, zijn eigen lijf, maar echt los staan an de ander, van al dat leeft?

We zijn allen met elkaar verbonden, en (h)erken je dat in je zelf en in de ander, in al dat leeft dan ervaar je interzijn, een in balanszijnde samenzijn. Het maakt dat je erkent dat je afhankelijk van elkaar bent, van het levende om je heen en dat wat om je heen leeft is dat dus ook van jou. Je herkent (elementen van) jezelf in de ander.  Het zorgt voor een respectvol erkennen van de ander en dat je erkent dat je samen met je uniciteit toch één bent met al dat leeft!

=====================================================================
hoe ik op bovenstaande kom, door mensen te ontmoeten die me inspireren. Ik heb via meditatie mogen ervaren hoe fijn het erkennen en herkennen van interzijn (een term die Thich Nath Hahn gebruikt) kan zijn en dat gun ik een ander ook. en ik ben zelfs zo eigenwijs dat ik denk dat uiteindelijk in ieder mens dit besef aanwezig is, niet iedereen is er aan toe om het ook zo te kunnen of willen zien, maar wat gun ik het een ieder!

zondag 28 oktober 2012

Iedereen is waardevol...

Een waterdrager haalde elke dag vers water uit de bron voor de zieke koning. Hij droeg een juk met aan beide kanten een stenen waterkruik.  De bron was een uur lopen bij het paleis vandaan. Maar dat maakte de waterdrager niets uit, want hij deed de koning graag een plezier. Op een dag, toen hij bijna bij het paleis teruggekeerd was, hoorde hij een stem: "o heer gooi mij toch stuk, ik ben het niet waard om nog langer er te zijn...." De waterdrager, keek verbaasd opzij en merkte dat het de waterkruik was die tot hem sprak.
"Ach ziet u mij toch aan, heer.. ik draag een barst met me mee, waardoor het kostbare water heen sijpelt, dat u iedere dag voor de koning haalt. Slechts de helft van mijn kruik blijft gevuld, och gooit u mij toch stuk, ik ben het niet waard om nog langer een waterkruik te zijn..."

De waterdrager keek vol Liefde naar de waterkruik en zei: "Mijn beste waterkruik, als dat is wat jij zelf graag wilt, als dat werkelijk is wat jij wilt, dan moet dat maar gebeuren, maar voordat ik dat ga doen, zou ik je willen vragen om morgen nog een keer met me water te gaan halen bij de bron en dat je dan heel goed en bewust om je heen kijkt."
"nou om u te plezieren, zal ik nog een keer met u meegaan.."


En zo gebeurde het dat de waterdrager weer op pad ging.. op de terugweg hield de waterdrager halt en sprak tot de waterkruik: "en vertel me nu maar eens wat je hebt gezien... "
"ik zag het stenen, geplaveide pad waarover u loopt, heer"
"dat heb je goed gezien, waterkruik, en wat heb je nog meer gezien? "
"Ik zag links van mij, aan de andere kant van het juk, zand, dor zand"
"dat heb je goed gezien waterkruik, heel goed gezien. Maar vertel me nu eens wat er aan jouw kant te zien was..."
"oh aan mijn kant zag ik gras, met daartussen heel veel prachtig gekleurde bloemen, heer"
" heel goed gezien, waterkruik.... Aan de kant waar jij hangt kruik, waar we elke dag weer langslopen, kunnen prachtige bloemen en gras groeien, dankzij jouw barst... jij bent het die samen met de aarde en de zon het tot leven weet te brengen, zodat ik een prachtboeket voor de koning kan plukken.."

=======================================================================
Bovenstaand verhaal is mij gisteren verteld en past mooi, bij wat ik graag wil delen, namelijk verder te durven kijken bij de ander en jezelf dan de tekortkomingen en de onmogelijkheden. Ieder levend wezen waardevol is, ook al ziet hij of zij er van de buitenkant niet uit zoals het zogenaamde gangbare plaatje waaraan het moet voldoen. Of het heeft een ziekte, beperking, maakt dat iemand, of jezelf minder waardevol? Ik ben er van overtuigd van niet, het is de kunst, het lef om op zoek te gaan om verder te durven kijken, om vanuit Liefdevol mededogen naar jezelf en de ander te kijken en zo de schat te ontdekken die een ieder in zich draagt....

En jij: "Gooi je de kruik weg, of koester je het en laat je het zijn zoals het is?"

donderdag 18 oktober 2012

ik ben zo blij dat ik op aarde ben...

Gerommel op de trap, blote kindervoeten, die een aarzelende tred hebben... plof plof ze staan op de vloer, nog een paar pasjes en dan staan ze voor de kamerdeur.... De deur zwaait open, mijn blik gaat naar de deur en vangt de blik van het kind op, dat in huilen uitbarst:
"mama ik ben zo blij dat ik op aarde ben..." en hij vliegt me om de hals.....

Een kind, nog maar net op deze Aarde, met een missie, een legende, wat gun ik hem die blijheid en wat gun ik hem zijn legende te mogen leven, dat hij mag zijn zoals hij bedoeld is om te zijn en wat raakt het mij. Want op aarde zijn betekent leven, maar hoe doe je dat en hoe ga je daar als moeder mee om, een leven dat je geschonken wordt, aan je wordt toevertrouwd....

Ik ben ervan overtuigd dat een ieder van ons, dus ook mijn kind hier is met een missie, een legende..Je kunt in alle ernst op zoek gaan naar de diepere betekenis, naar jouw missie, tegelijkertijd kun je er zeker van zijn dat je allemaal tekenen, lessen op je pad krijgt, die jouw legende aan je te openbaren. Het is de kunst ze te zien en het getuigt van lef om de lessen te volgen..

Maar hoe gaat dat dan bij een kind....zijn wij als ouders niet geneigd om voor ons kind te denken, hem te behoeden voor het negatieve, vanuit alle goedheid, vanuit de lessen die wij hebben mogen leren in ons leven? Gaan we dan niet voorbij aan de legende van ons kind? Ik denk het wel... De uitdaging ligt erin om naar je kind te kijken met zachte ogen, met een open blik en de vraag van het kind op te vangen waarmee het naar je toegekomen is.

...............................................................

En daar hangt hij dan om mijn hals... ik voel Liefde voor hem en zeg even niets.. En dan stopt het snikken en begint hij te praten:  "ik ben hier op aarde mama en ik moet steeds denken aan de anderen die hier niet zijn.. (hij noemt mensen en dieren die overleden zijn)  die zijn daar en hij wijst naar boven.... weet je er zit een gordijn tussen van engelen en zo af en toe gaat dat gordijn open, daarachter liggen de zielen te slapen tot ze door het gordijn mogen gaan....

Een traan biggelt over mijn wangen.. wat ben ik blij om op Aarde te mogen zijn..
 
 

zaterdag 13 oktober 2012

bladwijzer

Herfst, een heerlijk jaargetijde. Het gebladerte dat de lucht die we inademen verrijkte, verrijkt het nu met haar prachtkleuren om door de wind meegenomen te worden.. Mee in de stroom van het Leven, go with the flow.

Het meegaan met de stroom van het leven, het Nu, doet me goed, ik word er mezelf van. Het lukt niet altijd, maar als het dan lukt, voel ik me Mens, een met Al dat is. Vandaag heb ik zo'n moment mogen beleven, een heel bijzonder moment.

Ik heb namelijk op Alannah gereden vandaag..... zo bijzonder. Sommigen zullen wel denken, nu pas, ze heeft haar toch al een hele tijd? Ja nu, vandaag en niet nu pas of vandaag pas, maar nu en vandaag omdat ik meegegaan ben met the flow..  Luisteren en voelen bij Alannah. Luisteren naar mijn innerlijk weten, de antwoorden op de vragen in het Leven zijn beschreven in mijn innerlijke bibliotheek. Het is een kwestie van de juiste bladzijde uit het boek voor dat moment op te pakken en te durven lezen. Soms wordt het boek zomaar geopend en komt er een  biliothecaris je tegemoet om jou het juiste boek aan te reiken, of je te wijzen op het juiste hoofdstuk. 

Vandaag heeft Aart mij , de bladzijde aangewezen.
Hij vertelde me dingen, die hij zag terwijl ik met Alannah bezig was, hij gaf aanwijzingen, die zo bij mij binnenkwamen alsof ik een blik wierp in dat ene intrigerende boek, het boek dat ieder mens in zich draagt, waarin onder andere staat hoe we worden geacht met andere levende wezens omgaan en hoe we ze met zachte ogen kunnen beschouwen. Een geweldige bladwijzer!

En hoe het rijden ging hoe het was willen jullie natuurlijk ook weten :)  Met zo n bladwijzer en het boek erbij, kan het niet anders dan dat het fantastisch was! En ja ik heb spierpijn, maar niet in mijn benen maar in mijn kaken van die gelukzalige glimlach die maar blijft krullen.............

donderdag 13 september 2012

aandacht

Vanmiddag was ik samen met Laurens even bij Alannah. Op de heenreis zat er van alles in mijn hoofd. Het was net een druk knooppunt, zo'n klaverblad aan gedachten. Over mijn werk, de kinderen, mijn broer, de cursus die ik zaterdag ga volgen... Kortom allemaal gedachten die me uit het Nu trokken.

Toen ik de schuifdeur opendeed, zag ik Alannah en ik voelde hoe mijn mondhoeken omhoogkrulden en de denkrimpel verdween. Ik haalde bewust adem en keek, rook en voelde vol aandacht van een afstandje. Haar aandacht werd hierdoor ook getrokken en ze verwelkomde ons met een hinnik....

We zaten in elkaars aandachtsgebied, heerlijk! Laurens zag een ritje zo op de blote rug wel zitten, en zo werden we een drie-eenheid. Samen door de paddock stappen in volle aandacht voor elkaar...

Toen werd het tijd om weer naar huis te gaan, dikke knuffels en kusjes van Laurens. Van Alannah kreeg ik een neus in mijn gezicht en ze blies heel lang en aandachtig in mijn neus.. Wauw wat fijn... Ik genoot en zag het hekje in een ooghoek waardoor ik weer zou verdwijnen...

Ik liep erop af en floep, daar ging het weer... Straks dan moet ik eten koken, langs mijn broer, mail checken etc etc. Bah...weg uit het Nu.

Ik had niet door dat Alannah achter me aanliep, bij het hekje drukte ze zich zachtjes tegen me aan en nam mijn paardestaart tussen haar lippen en trok me zachtjes naar achteren... terug in het NU....

zo bijzonder........

maandag 3 september 2012

Wandeling, vrij en toch verbonden

Hoe bijzonder is de weg die ik met Alannah mag bewandelen. We lopen steeds vaker in elkaars spoor. De verbinding wordt steeds sterker en vanavond mocht ik ervaren, hoe het is om vrij en toch verbonden met elkaar te kunnen wandelen...

Zonder halster, touw of wat voor attribuut dan ook, gingen we samen op stap door de wei en paddock. Heel bewust ademhalen, heel bewust zijn van het feit dat zij er is. En bovenal heel gelukkig zijn, vanuit het besef dat zij in mijn leven gekomen is en ik in het hare, gingen we op stap...

Ging ik vooruit, ging zij ook, stopte ik stopte zij ook. en tussentijds zocht Alannah steeds fysiek kontakt door met haar neus mij aan te raken. en als ik voor haar liep zocht mijn hand haar neus.. ging ik naar achteren , ging ze mee, of beter gezegd we gingen samen zo voelde het, we waren samen één.


 
Wat gun ik een ieder te dit te mogen ervaren.. ik denk dat het voor iedereen is weggelegd, wanneer je met je hart, je ziel je hele zijn de ander (wat voor levende vorm dan ook) ontmoet, dan kun je samen op pad, samen aan de wandel, verbonden en toch heel vrij........

zondag 26 augustus 2012

Kirsten, je reist nog steeds met me mee....

Ik ben op reis hier op aarde
Een tijdje waren we met z'n twee
Ik heb je aardse bestaan los moeten laten
En toch reis je nog steeds met me mee

Ik zie je in de lucht
In de wolken  met blauw boven en onder
Maar vooral tijdens een flinke onweersbui
Vol flitsen en gedonder

Ik zie je in een spelend kind
Dat de last van de aarde niet draagt
Dat heerlijk aan het schommelen is
En van het leven niet veel vraagt

Zo zag ik je ook vorige week
Toen ik in Denemarken aan het wandelen was
Ik was op reis en toen ik heel goed keek
Vond ik je in de bloemen tussen het gras




vrijdag 17 augustus 2012

Wie zit er op mij te wachten?

Vandaag sprak ik met inspirerende mensen, over ja sorry :) paarden. Alsof mijn leven nu alleen nog maar uit paarden bestaat..  Nee, het bestaat uit veel meer en een paard is veel meer dan alleen maar een paard. Het is een levend wezend dat ons tot voorbeeld kan zijn, omdat een paard in het Nu leeft en zo een prachtige spiegel voor ons is..

Maar vandaag heb ik het niet echt over paarden, maar over een zin dat in het gesprek naar voren kwam: Wie zit er op mij te wachten? (om precieser te zijn, wie zit er op een boek van mij te wachten..) Deze zin bleef maar door mijn hoofd spoken. Het is zo'n vraag die denk ik bij velen kan opkomen, in iedergeval wel bij mij... De vraag van wat ik te vertellen heb, is dat wel de moeite waard om verteld te worden en wie wil er naar luisteren.

Of je zit zo met een verhaal in je hart/ziel dat het je missie wordt, je roeping... Je wilt er graag uiting aan geven, maar hoe. Je ego kan dan soms behoorlijk in de weg zitten en je in de war laten raken, door je aan het twijfelen te brengen...

Ik geloof dat een ieder van ons een prachtverhaal in zich heeft, een missie een legende om naar te leven. Mijn ervaring is dat wanneer je dit durft dat je dan ook datgene op je pad tegenkomt wat je hiervoor nodig bent. Dat er medemensen en andere levende metgezellen, kansen en wat dan ook, allemaal op je zitten te wachten totdat jij naar je hart durft te luisteren....

Nu nog een halte tegenkomen met heel veel lef en een parkeerplaats voor je ego..... (ik mis de halte wel eens en de parkeerplaats is lastig te vinden...)

maandag 13 augustus 2012

Indrukwekkend.....

Ik ben op reis, zo zie ik mijn leven. Ik bewandel een pad en op mijn pad heb ik ontmoetingen, erkenningen.  Het pad dat ik met Alannah bewandel is een bijzonder pad.. Letterlijk en figuurlijk.. Het brengt me verdieping in het Leven, prachtige lessen.

Zo las ik vandaag in een boek over natuurlijk paardrijden over positieve en negatieve indrukken versus beloning en straf..... Wat een mooie beschrijving van hoe het werkt... Dat beloningen en straffen akties zijn die je acheraf doet en dat je naar jouw interacties met in dit geval een paard ook kunt kijken in termen van positieve en negatieve indrukken... Deze treden op tijdens een gebeurtenis, in het Nu...Hoe ervaart de ander mij, wat voor indruk heeft hij van mij en wat voor indruk heb ik van de ander..  Het maakt dat je bij de ander jouw ideeen tot de zijne maakt op hetzelfde moment en vice versa. Dat wanneer je druk geeft met je been, deze druk direct weer laat gaan wanneer het paard reageert....

Ik was hier zo enthousiast over, dat ik het direct wilde delen met iemand, dus ik heel enthousiast aan Mirjam aan het vertellen.... Ze keek me aan en vertelde dat ze me niet kon volgen... Blijkbaar gaf ik haar geen goede indruk:) Het lag aan het moment zei ze......

Dus ik mijn enthousiasme ingehouden en vanavond Alannah hierin laten delen... Ze was erg onder de indruk vertelde ze me onder het kauwen van lekker hooi....

dinsdag 7 augustus 2012

Not a little bit......

Ik ben niet een klein beetje gevoelig, ik ben hoog sensitief. Ik zie dat als geschenk, en zonder arrogant te willen zijn, hoogsensitiviteit is een uiting van puurheid, je ziel je wezen die signalen afgeeft... Die signalen opvangt onbevooroordeeld, zonder filter, bam! Als baby, zelf al in de moederschoot is ieder mens hoogsensitief( en ik ben ervan overtuigd dat dit voor ieder levend wezen geldt...)... En zodra we in aanraking komen met de buitenwereld, lopen we kans om onze puurheid, diegene wie we zijn niet meer te herkennen. Want er gebeurt zoveel in de wereld dat weinig met puurheid te maken heeft, belemmert ieder levend wezen zijn of haar Leven te mogen leven zoals voorbestemd is.. Veel is terug te voeren op de angst geen controle te hebben, want we denken dat we op ons best zijn wanneer we in control zijn...

Mijn ervaring is dat niets minder waar is, not al little bit of control leidt tot vrijheid.... Zo is het ook met al wat leeft dat we tegenkomen. Een echte ontmoeting, dat je energie geeft, is een onmoeting in vrijheid, gelijkheid... Klinkt mooi he? een ontmoeting in gelijkheid, dat je elkaar aanvult, de ander erkent zoals hij is zonder te oordelen, zonder je machtiger te voelen dan de ander, maar ook zonder je gedomineerd te voelen... zalig...

Vaak lukt het me om vanuit die puurheid te Leven en soms ook niet, daar ben ik mens voor en wanneer het me niet lukt, of eerlijk gezegd, wanneer ik het niet durf, dan heb ik daar last van, want ik heb mezelf dan in de steek gelaten...

En nu mag ik deze manier van Leven verdiepen omdat er een prachtig levend wezen op mijn pad is gekomen, Alannah. En wat gun ik haar om te mogen zijn wie ze is en wat gun ik het ons om een relatie op te bouwen die puur is... Daarbij hoort geen machtsvertoon, not even a little bit..... of bustrens of pelhams......  


voor de oplettende kijker: een bitloos hoofdstel....


Wie durft er mee te gaan de diepte in, out of control, just go with te flow in alle puurheid?

zaterdag 4 augustus 2012

Boogschieten....

Vandaag heb ik een hele bijzondere ervaring met Alannah gehad, die ik graag wil delen. Haar weidegenoot zou uit rijden gaan in het bos en zijn ruiter stelde mij voor om een wandeling met Alannah te gaan maken en dat ik dan als eerste  met Alannah zou vertrekken zodat zij de andere kant op kon gaan.

Alannah ontving haar halster gewillig, het touw echter wilde ze liever niet, maar uiteindelijk leek het alsof ze hierin berustte (ik had haar niet uit de weide gehaald, ik was even weg...).
Na verbinding met haar gemaakt te hebben stapte ik dan samen met Alannah door de schuifdeuren richting het fietspad. Alannah had een frisse vrolijke tred, we sloegen het zandpad in langs de bosrand...
Ze versnelde haar pas, wat maakte dat ik haar niet fijn bij kon houden, het voelde alsof ze een loopje met me wilde nemen. Ik maakte verbinding, door mijn hart te openen en heel bewust te aarden, beide voeten op de grond, stevig.. blijven staan en dit verbaal ondersteunen door te zeggen "ho Alannah"... en ze stopte... Vanuit de rust weer verder gaan wandelen, wat resulteerde in de vrolijke frisse tred.. tot ze verbinding legde met haar weidegenoot.. alsof ze ineen besefte, he we zijn gescheiden.... een knup kwam in mijn maag, ik voelde haar misere.. en probeerde haar gerust te stellen door af te leiden ( waarvan ik nu enkele uren later kan zeggen dat dat niet de juiste manier was, ik nam haar op dat moment niet serieus). Ik sloeg bewust een weg in bij de weide vandaan.. na ongeveer 20 meter begon ze roepende te hinikken en keerde resoluut om.... Haar roep werd beantwoord en de verbinding was gelegd. In de wei was haar weidegenoot nog even aan het rijden voor hij het bos in zou gaan. Er werd mij gevraagd of ik een ander kant op wilde gaan zodat we elkaar in het bos niet tegen zouden komen. dit betekende dat ik langs de weg moest lopen. Dat was een mooi moment.. ik voelde dat het niet zou werken, maar wilde diegene ook tegemoet komen... Dan wordt het proberen tegen beter voelen in...
En na een eindje onderweg te zijn, wat gepaard ging met hinikken en onrustig stappen, dribbelen, draaide ze zich weer resuluut om...
Toen viel het kwartje bij mij.... Ik zei: "Ach lieverd toch"... en ging met haar beweging mee.... Terug naar de wei.. die inmiddels leeg was, maar die mij het gevoel gaf van veilige wachtplek tot haar vriend weer terug zou keren.... In de wei heb ik haar losgelaten, zodat zij op de afrastering na in vrijheid uiting kon geven aan haar emoties: galopperen, hinikken..... En ik bleef bij haar in de wei.... En wat ik heel fijn vond dat ze tot twee keer toe naar me toe kwam in de wei even met haar neus tegen me aan om vervolgens weer weg te sprinten.... Ik zag haar weer ontspannen toen haar vriend er weer was, en speurde bij mezelf ook een gevoel van rust....

Als hooggevoelig persoon blijft zo n belevenis nawerken en moest ik denken aan een stuk van Khalil Gibran over Kinderen:

je kinderen zijn je kinderen niet.
ze zijn de zonen en dochteren van 's levens hunkering naar zichzelf
zij komen door je, maar zijn niet van je
en hoewel ze bij je zijn behoren ze je niet toe..

je moogt hun geven van je liefde
maar niet van je gedachten
want zij hebben hun eigen gedachten
jij moogt hun lichamen huisvesten
maar niet in hun zielen
want hun zielen toeven in het huis van morgen
dat je niet bezoeken kunt
zelfs niet in je dromen

je mag proberen hun gelijk te worden
maar tracht hen niet aan je gelijk te maken
wante het leven gaat niet terug
noch blijft het dralen bij gisteren
jij bent de boog, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten
de boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en
hij buigt je met zijn kracht
opdat zijn pijlen snel en ver kunnen vliegen.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugede voor je zijn:

want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is...

En zo is het vast ook met Alannah, zij is tot mij gekomen, maar ze is niet van mij... ik mag haar geven van mijn liefde, haar lichaam huisvesten, ik streef ernaar haar gelijk te worden, haar te doorgronden, maar waak ervoor haar aan mij gelijk te maken.... 
Hoe dit allemaal moet is mij nu nog niet duidelijk,maar ik vertrouw erop dat ik deze mooie lessen mag gaan leren.....

Ik ben in ieder geval heel dankbaar voor de les van vandaag.......

maandag 30 juli 2012

Thuiskomen

Thuiskomen, op een plaats komen, waar je je geborgen mag voelen, omhuld. Niet verstikkend, luchtig doch liefdevol, opdat je je Levensadem vrij kan laten stromen: in en uit.... Poeh niet altijd even makkelijk te vinden hoor, ik heb diverse "huizen" bewoond, soms eenzaam tussen de mensen, soms heel vrij in mijn eentje, soms kwam ik thuis soms ook niet. En dat is niet erg, want zo heb ik beide kanten mogen ervaren, of zoals Tich Nath Han het zegt: no mud no lotus.....

De weg naar thuiskomen kan een pad zijn met hobbels die je kunt nemen, je hebt zelf de keus wat je doet, loop je er omheen of neem je ze zoals ze zijn.. Hobbels waar je omheenloopt, komen steeds weer terug is mijn ervaring en lijken zich te verhogen tot bergen, alsof ze schreeuwen om beklommen te worden....

De weg van Thuiskomen bij Alannah was ook een hobbelweg, die 30 jaar geduurd heeft.. Steeds weer kwam het thema paard in mijn leven en ik lieg niet als ik zeg dat ik toch zeker de afgelopen 30 jaar minstens eens in de week uitschreeuwde: ik wil er ook een!
En niet voor mijn ego, althans niet voor het grootste deel, maar gewoon omdat het bij mijn levenspad hoort blijkbaar. Wat heb ik een innerlijke strijd gestreden met mezelf, wat ik wel niet te willen had. heb ik toe moeten kijken naar anderen om me heen die wel een paard konden betalen, kregen en ik stond er dan bij en wenste ze heel veel liefe en geluk toe...
Zat ik op mijn fiets, met een verschenen cap op mijn kop, die ik op de rommelmarkt gekocht had... Ik voelde me amazone op mijn spartafiets in de straat: met stoepkrijt had ik de letters: AFBMCHEK op de stoeprand en straat gekalkt zodat ik een dressuurproef kon fietsen.... en helemaal perfect dat het ging....
Mijn moeder keek op een dag gelukkig in het verkeerde rijtje met contributie bij de ruitervereniging: bij paardeeigenaren i.p.v manegepaarden: en zo kwam ik op paardrijles, omdat ze het me gunde en het al beloofd had... Een bijzondere tijd, die toch ergens knaagde, want echt vrede met het rijden op een manege paard had ik niet. Helemaal niet omdat het mij te min was, maar meer hoe het wel niet voor zo'n dier moest zijn. ik heb ook wel eens lessen niet gereden, omdat ik het zielig vond en ging soms veel vroeger  dan de les begon heen en deed dan mijn  manegepaard stiekem naar buiten ipv in een stal staan te staan..

Hoe fijn was het toen Niels in mijn leven kwam, een groninger van de oude stempel, paard van een vriendin van mijn moeder... ik stapte erop en ik kon er niets van en had toch al wat jaartjes leg gehad... Van hem heb ik mogen leren dat het een samenspraak is een verbinding, en wat heb ik me met hem verbonden toen....


En dan mijn steeds terugkerende droom s nachts: Ik rijd op een fries die helemaal wit was met twee blauwe ogen in een hele grote rijbak, met heel veel toeschouwers. Ik rijd zonder zadel en zonder hoofdstel, we bewegen ons via onze zielen, zo gracieus.
Tuut tuut tuut doet de wekker dan en ik was weer in de realiteit, ook interessant, maar het bleef knagen....

Totdat ik op Jurrian zijn school medemensen ontmoette, bij wie ik me thuisvoelde, met wie ik echte ontmoetingen had en daardoor mijn droom durfde te delen... Het was een een hobbelige weg tot ik bij Alannah en Allanah bij mij Thuis mocht komen, maar het is iedere hobbel waard......

Ontmoeting

Ontmoeting...


een echte ontmoetingis voor mij een gevoel van de ander erkennen en wat een fijne bijkomstigheid is dat je jezelf ook in een ander kan herkennen.. En ik heb de afgelopen tijd mooie ontmoetingen mogen hebben, waardoor het mogelijk werd om mijn droom op een andere manier verder te mogen dromen, of mijn Leven te verrijken.
Zo zijn daar Aart en Stephanie, die zo oprecht blij voor mij zijn dat ik aan mijn droom werk, dat zij hun energie (dat voor mij voelt als liefde voor de medemens en al wat leeft) richting mij laten stromen. hoe geweldig is dat!! Daar word ik heel blij van. Onvoorwaardelijke energie!
Zij hebben mij aangevonkt, nou ja het vuur brandde wel al hoor, maar zij hebben zeg maar er nog een fijn houtblok bijopgegooid, waardoor Alannah op een fijne manier bij mij mocht komen.

En Carla, die haar grote vriendin aan mij toevertrouwd.... Bijna 10 jaar heeft Alannah bij haar mogen zijn... Ik ben dankbaar voor haar vertrouwen en voor alle goeds dat ze voor Alannah gedaan heeft. Hoe moeilijk moet dat wel niet zijn om zoiets bijzonders als een paard los te moeten laten...

Tja en dan moest er natuurlijk ook nog een fijne plek gevonden worden.... Ik woon nu niet bepaald op grootgrondgebied en een geldboom past niet in onze tuin, die komt niet tot bloei bij mij, dat past niet... Vind dan maar eens een plekje....Op een woensdagavond op de terugweg van een heerlijke avond mediteren, had ik met Marije over mijn droom, hoe bijna, bijna ik Alannah in mijn hart durfde te sluiten.... Zegt ze zo maar: ze mag wel bij mij......... 

Als je je hart openstelt en je ego erkent, maak je ruimte voor een ander jou te ontmoeten... dan komt datgene op je pad wat je dichter bij jezelf brengt je verder helpt bij je reis: het Leven....
Het leven is een reis en je weet niet waarheen
soms reis je met iemand
en soms reis je alleen....

Dit poezieversje kwam zo in mijn op, mijn mama heeft het voor mij geschreven, eigenlijk gaat het nog verder: maar waar je ook gaat en waar je ook verblijft , vergeet nooit dege die dit voor je schrijft... Nu mijn mama vergeten dat zie ik zo 1, 2,3 niet gebeuren, daarvoor ben ik te sterk met haar verbonden ook nadat ze 10 jaar geleden het aardse leven heeft verruild..

Mijn intentie is niet om te schrijven opdat men mij niet vergeet.. ik schrijf om te delen...

En er is iets dat ik heel graag wil delen, sinds zondag heb ik een reisgenoot: Alannah....
Ze galoppeert al 30 jaar in mijn hart en ziel, heeft diverse vormen gekend( hobbelpaard, my litle pony, verzorgponies, manegepaard, lieve Niels vele vele sinterklaassurprises en gedichten over mijn paardenliefde..) en vanaf zondag mag ik Alannah kennen als mijn paard, in de zin dat ik haar gekocht heb.... en natuurlijk is ze veel meer dan mijn paard, ze is een deel van het Al. Dankzij haar aanwezigheid, is het Al zoals het nu is en ik vind het prachtig...