maandag 30 juli 2012

Thuiskomen

Thuiskomen, op een plaats komen, waar je je geborgen mag voelen, omhuld. Niet verstikkend, luchtig doch liefdevol, opdat je je Levensadem vrij kan laten stromen: in en uit.... Poeh niet altijd even makkelijk te vinden hoor, ik heb diverse "huizen" bewoond, soms eenzaam tussen de mensen, soms heel vrij in mijn eentje, soms kwam ik thuis soms ook niet. En dat is niet erg, want zo heb ik beide kanten mogen ervaren, of zoals Tich Nath Han het zegt: no mud no lotus.....

De weg naar thuiskomen kan een pad zijn met hobbels die je kunt nemen, je hebt zelf de keus wat je doet, loop je er omheen of neem je ze zoals ze zijn.. Hobbels waar je omheenloopt, komen steeds weer terug is mijn ervaring en lijken zich te verhogen tot bergen, alsof ze schreeuwen om beklommen te worden....

De weg van Thuiskomen bij Alannah was ook een hobbelweg, die 30 jaar geduurd heeft.. Steeds weer kwam het thema paard in mijn leven en ik lieg niet als ik zeg dat ik toch zeker de afgelopen 30 jaar minstens eens in de week uitschreeuwde: ik wil er ook een!
En niet voor mijn ego, althans niet voor het grootste deel, maar gewoon omdat het bij mijn levenspad hoort blijkbaar. Wat heb ik een innerlijke strijd gestreden met mezelf, wat ik wel niet te willen had. heb ik toe moeten kijken naar anderen om me heen die wel een paard konden betalen, kregen en ik stond er dan bij en wenste ze heel veel liefe en geluk toe...
Zat ik op mijn fiets, met een verschenen cap op mijn kop, die ik op de rommelmarkt gekocht had... Ik voelde me amazone op mijn spartafiets in de straat: met stoepkrijt had ik de letters: AFBMCHEK op de stoeprand en straat gekalkt zodat ik een dressuurproef kon fietsen.... en helemaal perfect dat het ging....
Mijn moeder keek op een dag gelukkig in het verkeerde rijtje met contributie bij de ruitervereniging: bij paardeeigenaren i.p.v manegepaarden: en zo kwam ik op paardrijles, omdat ze het me gunde en het al beloofd had... Een bijzondere tijd, die toch ergens knaagde, want echt vrede met het rijden op een manege paard had ik niet. Helemaal niet omdat het mij te min was, maar meer hoe het wel niet voor zo'n dier moest zijn. ik heb ook wel eens lessen niet gereden, omdat ik het zielig vond en ging soms veel vroeger  dan de les begon heen en deed dan mijn  manegepaard stiekem naar buiten ipv in een stal staan te staan..

Hoe fijn was het toen Niels in mijn leven kwam, een groninger van de oude stempel, paard van een vriendin van mijn moeder... ik stapte erop en ik kon er niets van en had toch al wat jaartjes leg gehad... Van hem heb ik mogen leren dat het een samenspraak is een verbinding, en wat heb ik me met hem verbonden toen....


En dan mijn steeds terugkerende droom s nachts: Ik rijd op een fries die helemaal wit was met twee blauwe ogen in een hele grote rijbak, met heel veel toeschouwers. Ik rijd zonder zadel en zonder hoofdstel, we bewegen ons via onze zielen, zo gracieus.
Tuut tuut tuut doet de wekker dan en ik was weer in de realiteit, ook interessant, maar het bleef knagen....

Totdat ik op Jurrian zijn school medemensen ontmoette, bij wie ik me thuisvoelde, met wie ik echte ontmoetingen had en daardoor mijn droom durfde te delen... Het was een een hobbelige weg tot ik bij Alannah en Allanah bij mij Thuis mocht komen, maar het is iedere hobbel waard......

Ontmoeting

Ontmoeting...


een echte ontmoetingis voor mij een gevoel van de ander erkennen en wat een fijne bijkomstigheid is dat je jezelf ook in een ander kan herkennen.. En ik heb de afgelopen tijd mooie ontmoetingen mogen hebben, waardoor het mogelijk werd om mijn droom op een andere manier verder te mogen dromen, of mijn Leven te verrijken.
Zo zijn daar Aart en Stephanie, die zo oprecht blij voor mij zijn dat ik aan mijn droom werk, dat zij hun energie (dat voor mij voelt als liefde voor de medemens en al wat leeft) richting mij laten stromen. hoe geweldig is dat!! Daar word ik heel blij van. Onvoorwaardelijke energie!
Zij hebben mij aangevonkt, nou ja het vuur brandde wel al hoor, maar zij hebben zeg maar er nog een fijn houtblok bijopgegooid, waardoor Alannah op een fijne manier bij mij mocht komen.

En Carla, die haar grote vriendin aan mij toevertrouwd.... Bijna 10 jaar heeft Alannah bij haar mogen zijn... Ik ben dankbaar voor haar vertrouwen en voor alle goeds dat ze voor Alannah gedaan heeft. Hoe moeilijk moet dat wel niet zijn om zoiets bijzonders als een paard los te moeten laten...

Tja en dan moest er natuurlijk ook nog een fijne plek gevonden worden.... Ik woon nu niet bepaald op grootgrondgebied en een geldboom past niet in onze tuin, die komt niet tot bloei bij mij, dat past niet... Vind dan maar eens een plekje....Op een woensdagavond op de terugweg van een heerlijke avond mediteren, had ik met Marije over mijn droom, hoe bijna, bijna ik Alannah in mijn hart durfde te sluiten.... Zegt ze zo maar: ze mag wel bij mij......... 

Als je je hart openstelt en je ego erkent, maak je ruimte voor een ander jou te ontmoeten... dan komt datgene op je pad wat je dichter bij jezelf brengt je verder helpt bij je reis: het Leven....
Het leven is een reis en je weet niet waarheen
soms reis je met iemand
en soms reis je alleen....

Dit poezieversje kwam zo in mijn op, mijn mama heeft het voor mij geschreven, eigenlijk gaat het nog verder: maar waar je ook gaat en waar je ook verblijft , vergeet nooit dege die dit voor je schrijft... Nu mijn mama vergeten dat zie ik zo 1, 2,3 niet gebeuren, daarvoor ben ik te sterk met haar verbonden ook nadat ze 10 jaar geleden het aardse leven heeft verruild..

Mijn intentie is niet om te schrijven opdat men mij niet vergeet.. ik schrijf om te delen...

En er is iets dat ik heel graag wil delen, sinds zondag heb ik een reisgenoot: Alannah....
Ze galoppeert al 30 jaar in mijn hart en ziel, heeft diverse vormen gekend( hobbelpaard, my litle pony, verzorgponies, manegepaard, lieve Niels vele vele sinterklaassurprises en gedichten over mijn paardenliefde..) en vanaf zondag mag ik Alannah kennen als mijn paard, in de zin dat ik haar gekocht heb.... en natuurlijk is ze veel meer dan mijn paard, ze is een deel van het Al. Dankzij haar aanwezigheid, is het Al zoals het nu is en ik vind het prachtig...