Kirsten, je reist nog steeds met me mee....

Ik ben op reis hier op aarde
Een tijdje waren we met z'n twee
Ik heb je aardse bestaan los moeten laten
En toch reis je nog steeds met me mee

Ik zie je in de lucht
In de wolken  met blauw boven en onder
Maar vooral tijdens een flinke onweersbui
Vol flitsen en gedonder

Ik zie je in een spelend kind
Dat de last van de aarde niet draagt
Dat heerlijk aan het schommelen is
En van het leven niet veel vraagt

Zo zag ik je ook vorige week
Toen ik in Denemarken aan het wandelen was
Ik was op reis en toen ik heel goed keek
Vond ik je in de bloemen tussen het gras

Wie zit er op mij te wachten?

Vandaag sprak ik met inspirerende mensen, over ja sorry :) paarden. Alsof mijn leven nu alleen nog maar uit paarden bestaat..  Nee, het bestaat uit veel meer en een paard is veel meer dan alleen maar een paard. Het is een levend wezend dat ons tot voorbeeld kan zijn, omdat een paard in het Nu leeft en zo een prachtige spiegel voor ons is..

Maar vandaag heb ik het niet echt over paarden, maar over een zin dat in het gesprek naar voren kwam: Wie zit er op mij te wachten? (om precieser te zijn, wie zit er op een boek van mij te wachten..) Deze zin bleef maar door mijn hoofd spoken. Het is zo'n vraag die denk ik bij velen kan opkomen, in iedergeval wel bij mij... De vraag van wat ik te vertellen heb, is dat wel de moeite waard om verteld te worden en wie wil er naar luisteren.

Of je zit zo met een verhaal in je hart/ziel dat het je missie wordt, je roeping... Je wilt er graag uiting aan geven, maar hoe. Je ego kan dan soms behoorlijk in de weg zitten en je in de war laten raken, door je aan het twijfelen te brengen...

Ik geloof dat een ieder van ons een prachtverhaal in zich heeft, een missie een legende om naar te leven. Mijn ervaring is dat wanneer je dit durft dat je dan ook datgene op je pad tegenkomt wat je hiervoor nodig bent. Dat er medemensen en andere levende metgezellen, kansen en wat dan ook, allemaal op je zitten te wachten totdat jij naar je hart durft te luisteren....

Nu nog een halte tegenkomen met heel veel lef en een parkeerplaats voor je ego..... (ik mis de halte wel eens en de parkeerplaats is lastig te vinden...)

Indrukwekkend.....

Ik ben op reis, zo zie ik mijn leven. Ik bewandel een pad en op mijn pad heb ik ontmoetingen, erkenningen.  Het pad dat ik met Alannah bewandel is een bijzonder pad.. Letterlijk en figuurlijk.. Het brengt me verdieping in het Leven, prachtige lessen.

Zo las ik vandaag in een boek over natuurlijk paardrijden over positieve en negatieve indrukken versus beloning en straf..... Wat een mooie beschrijving van hoe het werkt... Dat beloningen en straffen akties zijn die je acheraf doet en dat je naar jouw interacties met in dit geval een paard ook kunt kijken in termen van positieve en negatieve indrukken... Deze treden op tijdens een gebeurtenis, in het Nu...Hoe ervaart de ander mij, wat voor indruk heeft hij van mij en wat voor indruk heb ik van de ander..  Het maakt dat je bij de ander jouw ideeen tot de zijne maakt op hetzelfde moment en vice versa. Dat wanneer je druk geeft met je been, deze druk direct weer laat gaan wanneer het paard reageert....

Ik was hier zo enthousiast over, dat ik het direct wilde delen met iemand, dus ik heel enthousiast aan Mirjam aan het vertellen.... Ze keek me aan en vertelde dat ze me niet kon volgen... Blijkbaar gaf ik haar geen goede indruk:) Het lag aan het moment zei ze......

Dus ik mijn enthousiasme ingehouden en vanavond Alannah hierin laten delen... Ze was erg onder de indruk vertelde ze me onder het kauwen van lekker hooi....

Not a little bit......

Ik ben niet een klein beetje gevoelig, ik ben hoog sensitief. Ik zie dat als geschenk, en zonder arrogant te willen zijn, hoogsensitiviteit is een uiting van puurheid, je ziel je wezen die signalen afgeeft... Die signalen opvangt onbevooroordeeld, zonder filter, bam! Als baby, zelf al in de moederschoot is ieder mens hoogsensitief( en ik ben ervan overtuigd dat dit voor ieder levend wezen geldt...)... En zodra we in aanraking komen met de buitenwereld, lopen we kans om onze puurheid, diegene wie we zijn niet meer te herkennen. Want er gebeurt zoveel in de wereld dat weinig met puurheid te maken heeft, belemmert ieder levend wezen zijn of haar Leven te mogen leven zoals voorbestemd is.. Veel is terug te voeren op de angst geen controle te hebben, want we denken dat we op ons best zijn wanneer we in control zijn...

Mijn ervaring is dat niets minder waar is, not al little bit of control leidt tot vrijheid.... Zo is het ook met al wat leeft dat we tegenkomen. Een echte ontmoeting, dat je energie geeft, is een onmoeting in vrijheid, gelijkheid... Klinkt mooi he? een ontmoeting in gelijkheid, dat je elkaar aanvult, de ander erkent zoals hij is zonder te oordelen, zonder je machtiger te voelen dan de ander, maar ook zonder je gedomineerd te voelen... zalig...

Vaak lukt het me om vanuit die puurheid te Leven en soms ook niet, daar ben ik mens voor en wanneer het me niet lukt, of eerlijk gezegd, wanneer ik het niet durf, dan heb ik daar last van, want ik heb mezelf dan in de steek gelaten...

En nu mag ik deze manier van Leven verdiepen omdat er een prachtig levend wezen op mijn pad is gekomen, Alannah. En wat gun ik haar om te mogen zijn wie ze is en wat gun ik het ons om een relatie op te bouwen die puur is... Daarbij hoort geen machtsvertoon, not even a little bit..... of bustrens of pelhams......  

voor de oplettende kijker: een bitloos hoofdstel....

Wie durft er mee te gaan de diepte in, out of control, just go with te flow in alle puurheid?

Boogschieten....

Vandaag heb ik een hele bijzondere ervaring met Alannah gehad, die ik graag wil delen. Haar weidegenoot zou uit rijden gaan in het bos en zijn ruiter stelde mij voor om een wandeling met Alannah te gaan maken en dat ik dan als eerste  met Alannah zou vertrekken zodat zij de andere kant op kon gaan.

Alannah ontving haar halster gewillig, het touw echter wilde ze liever niet, maar uiteindelijk leek het alsof ze hierin berustte (ik had haar niet uit de weide gehaald, ik was even weg...).
Na verbinding met haar gemaakt te hebben stapte ik dan samen met Alannah door de schuifdeuren richting het fietspad. Alannah had een frisse vrolijke tred, we sloegen het zandpad in langs de bosrand...
Ze versnelde haar pas, wat maakte dat ik haar niet fijn bij kon houden, het voelde alsof ze een loopje met me wilde nemen. Ik maakte verbinding, door mijn hart te openen en heel bewust te aarden, beide voeten op de grond, stevig.. blijven staan en dit verbaal ondersteunen door te zeggen "ho Alannah"... en ze stopte... Vanuit de rust weer verder gaan wandelen, wat resulteerde in de vrolijke frisse tred.. tot ze verbinding legde met haar weidegenoot.. alsof ze ineen besefte, he we zijn gescheiden.... een knup kwam in mijn maag, ik voelde haar misere.. en probeerde haar gerust te stellen door af te leiden ( waarvan ik nu enkele uren later kan zeggen dat dat niet de juiste manier was, ik nam haar op dat moment niet serieus). Ik sloeg bewust een weg in bij de weide vandaan.. na ongeveer 20 meter begon ze roepende te hinikken en keerde resoluut om.... Haar roep werd beantwoord en de verbinding was gelegd. In de wei was haar weidegenoot nog even aan het rijden voor hij het bos in zou gaan. Er werd mij gevraagd of ik een ander kant op wilde gaan zodat we elkaar in het bos niet tegen zouden komen. dit betekende dat ik langs de weg moest lopen. Dat was een mooi moment.. ik voelde dat het niet zou werken, maar wilde diegene ook tegemoet komen... Dan wordt het proberen tegen beter voelen in...
En na een eindje onderweg te zijn, wat gepaard ging met hinikken en onrustig stappen, dribbelen, draaide ze zich weer resuluut om...
Toen viel het kwartje bij mij.... Ik zei: "Ach lieverd toch"... en ging met haar beweging mee.... Terug naar de wei.. die inmiddels leeg was, maar die mij het gevoel gaf van veilige wachtplek tot haar vriend weer terug zou keren.... In de wei heb ik haar losgelaten, zodat zij op de afrastering na in vrijheid uiting kon geven aan haar emoties: galopperen, hinikken..... En ik bleef bij haar in de wei.... En wat ik heel fijn vond dat ze tot twee keer toe naar me toe kwam in de wei even met haar neus tegen me aan om vervolgens weer weg te sprinten.... Ik zag haar weer ontspannen toen haar vriend er weer was, en speurde bij mezelf ook een gevoel van rust....

Als hooggevoelig persoon blijft zo n belevenis nawerken en moest ik denken aan een stuk van Khalil Gibran over Kinderen:

je kinderen zijn je kinderen niet.
ze zijn de zonen en dochteren van 's levens hunkering naar zichzelf
zij komen door je, maar zijn niet van je
en hoewel ze bij je zijn behoren ze je niet toe..

je moogt hun geven van je liefde
maar niet van je gedachten
want zij hebben hun eigen gedachten
jij moogt hun lichamen huisvesten
maar niet in hun zielen
want hun zielen toeven in het huis van morgen
dat je niet bezoeken kunt
zelfs niet in je dromen

je mag proberen hun gelijk te worden
maar tracht hen niet aan je gelijk te maken
wante het leven gaat niet terug
noch blijft het dralen bij gisteren
jij bent de boog, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten
de boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en
hij buigt je met zijn kracht
opdat zijn pijlen snel en ver kunnen vliegen.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugede voor je zijn:

want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is...

En zo is het vast ook met Alannah, zij is tot mij gekomen, maar ze is niet van mij... ik mag haar geven van mijn liefde, haar lichaam huisvesten, ik streef ernaar haar gelijk te worden, haar te doorgronden, maar waak ervoor haar aan mij gelijk te maken.... 
Hoe dit allemaal moet is mij nu nog niet duidelijk,maar ik vertrouw erop dat ik deze mooie lessen mag gaan leren.....

Ik ben in ieder geval heel dankbaar voor de les van vandaag.......