Wat zou ik het toch geweldig vinden, wanneer ouders in spe de kans krijgen om zich bewust te worden van de ontwikkeling van een kind. En dan bedoel ik niet het cognitieve alleen. Van meet af aan word je als aanstaande ouder eigenlijk in een richting geduwd van de eenheidsworst: voldoe je aan de geldende maatstaven, groeit het kindje voldoende, de echo's met allerlei criteria waaraan het toekomstige kindje zou moeten voldoen. En is het dan geboren, wordt het direct gewogen etc. Op zich lijkt het onschuldig, maar het werkt zo in de hand dat dit unieke wezentje zichzelf niet kan ontwikkelen zoals het bedoeld is. alsof het kind zelf en indirect de ouders niet mogen beslissen wat er gaat gebeuren. Aan het innerlijk weten als ouder kan hierdoor voorbij worden gegaan, omdat er vaak van buitenaf maatstaven worden opgelegd...
Wat zou het toch geweldig zijn dat er meer aandacht zou zijn voor ons innerlijke weten, de bron van waaruit we mogen worden wie we zijn.. En dat mensen zich meer bewust worden van hoe het kleine kind de omgeving in zich opneemt en het verinnerlijkt om vandaaruit de wereld tegemoet te treden. Het kleine kind kan niet veel anders dan nabootsen. Met name de eerste 7 levenjaren vormen de basis van het kind en speelt het nabootsen een belangrijke rol. Dat vraag nogal wat van ons ouders/opvoeders. Niet alleen van hoe wij als voorbeeld voor hen zijn, maar ook de beelden die wij aan onze kinderen laten zien. Een klein kind dat naar een ogenschijnlijk onschuldig tv programma zit te kijken waarin het ene poppetje de ander uitlacht en soms zelfs geweld aandoet, is heel indringend voor zo 'n kleintje. Het kan nog niet afwegen of zoiets "spel" is of goed of fout. Het is wat het is voor het kind en vaak zie je dat het kind dit na gaat bootsen andere kinderen, wat dan vaak door ouders als irritant gedrag gezien wordt..
Ik had nogal storm in mijn peutergroepje, ninjaturtles en dinosauriërs die elkaar wilden vermoorden, wilde vechtspelletjes, kortom de kinderen leefden zich uit... En dat is nou juist niet wat ik aan mijn peuters mee wil geven, zich uitleven. Ik wil ze graag laten inleven, aarden, zichzelf ontdekken om daarvanuit de wereld tegemoet te kunnen treden.....
Ik nam het mee de nacht in, door voor het slapen gaan uit te spreken dat ik heel graag het beste voor mijn peuters zou willen, dat zij zichzelf weer kunnen vinden.. op een ochtend kwamen de Tirannosauriers en ninjaturtles weer te voorschijn en ik legde kussentjes op de grond met dekentjes deed een licht uit en begon zachtjes te zingen, terwijl ik rondliep. (ik zocht bewust geen oogcontact met de peuters, maar maakte verbinding vanuit het hart ) De ene na de andere grommende dino en turtle zocht een kussentje op en ging slapen... Er was rust. Ik ging bij ieder kindje langs en zong dat ik de dino meenam naar buiten, opende de deur en bedankte de dino's voor wat ze zijn en vroeg ze uit het peuterhuis te blijven en daar naar toe te gaan waar ze het gelukkigst waren....
Regelmatig hoor ik wanneer er drukke spelletjes gespeeld worden: juffie mag het licht uit en mogen we een dekentje? (een mooie manier om aan te geven dat het mooi geweest is voor sommige kinderen). En ga je dan ook een liedje zingen juffie?
Wat is het dan fijn om te mogen zingen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten