aandacht

Vanmiddag was ik samen met Laurens even bij Alannah. Op de heenreis zat er van alles in mijn hoofd. Het was net een druk knooppunt, zo'n klaverblad aan gedachten. Over mijn werk, de kinderen, mijn broer, de cursus die ik zaterdag ga volgen... Kortom allemaal gedachten die me uit het Nu trokken.

Toen ik de schuifdeur opendeed, zag ik Alannah en ik voelde hoe mijn mondhoeken omhoogkrulden en de denkrimpel verdween. Ik haalde bewust adem en keek, rook en voelde vol aandacht van een afstandje. Haar aandacht werd hierdoor ook getrokken en ze verwelkomde ons met een hinnik....

We zaten in elkaars aandachtsgebied, heerlijk! Laurens zag een ritje zo op de blote rug wel zitten, en zo werden we een drie-eenheid. Samen door de paddock stappen in volle aandacht voor elkaar...

Toen werd het tijd om weer naar huis te gaan, dikke knuffels en kusjes van Laurens. Van Alannah kreeg ik een neus in mijn gezicht en ze blies heel lang en aandachtig in mijn neus.. Wauw wat fijn... Ik genoot en zag het hekje in een ooghoek waardoor ik weer zou verdwijnen...

Ik liep erop af en floep, daar ging het weer... Straks dan moet ik eten koken, langs mijn broer, mail checken etc etc. Bah...weg uit het Nu.

Ik had niet door dat Alannah achter me aanliep, bij het hekje drukte ze zich zachtjes tegen me aan en nam mijn paardestaart tussen haar lippen en trok me zachtjes naar achteren... terug in het NU....

zo bijzonder........

Wandeling, vrij en toch verbonden

Hoe bijzonder is de weg die ik met Alannah mag bewandelen. We lopen steeds vaker in elkaars spoor. De verbinding wordt steeds sterker en vanavond mocht ik ervaren, hoe het is om vrij en toch verbonden met elkaar te kunnen wandelen...

Zonder halster, touw of wat voor attribuut dan ook, gingen we samen op stap door de wei en paddock. Heel bewust ademhalen, heel bewust zijn van het feit dat zij er is. En bovenal heel gelukkig zijn, vanuit het besef dat zij in mijn leven gekomen is en ik in het hare, gingen we op stap...

Ging ik vooruit, ging zij ook, stopte ik stopte zij ook. en tussentijds zocht Alannah steeds fysiek kontakt door met haar neus mij aan te raken. en als ik voor haar liep zocht mijn hand haar neus.. ging ik naar achteren , ging ze mee, of beter gezegd we gingen samen zo voelde het, we waren samen één.

 

Wat gun ik een ieder te dit te mogen ervaren.. ik denk dat het voor iedereen is weggelegd, wanneer je met je hart, je ziel je hele zijn de ander (wat voor levende vorm dan ook) ontmoet, dan kun je samen op pad, samen aan de wandel, verbonden en toch heel vrij........