Eenzaamheid

Laatst had ik het met vrienden over eenzaamheid, Een staat van zijn die niet als prettig ervaren wordt. Je kunt je eenzaam voelen omdat je misschien wel alleen bent. En je kunt je zelfs eenzaam voelen onder de mensen die dichtbij je zijn... Ik liep vandaag alleen te wandelen en het gesprek kwam weer in mij op, en het woord eenzaamheid hield me bezig...

Ik besloot het woord eenzaamheid taaltechnisch te bekijken(ik mag namelijk nogal graag met woorden bezig zijn) met dank aan het Internet,
 Eén staat voor één.

Kijk ik naar het woordje zaam, dan is dit een woordje dat werkwoorden en andere woorden tot bijvoeglijke naamwoorden vormt. Het is echter een afleiding van een woord, waarvan de betekenis verloren is gegaan...  van het woord khaidus dat waardigheid, eer betekent. Waardig één zijn......
Heid zorgt ervoor dat het een zelfstandig naamwoord wordt (vrouwelijk naar t schijnt :) )

Dit gegeven liet ik een tijdje op me in werken.....

Eenzaamheid als negatieve staat van zijn.. Ik heb er ook ervaring mee,en dat is niet fijn, maar mag juist vanuit die negatieve ervaring leren dat die staat van zijn voor geen enkele medemens  (dat zijn voor mij alle mensen) meer zou mogen bestaan uiteindelijk. .Er ligt voor mij een les, uitdaging in besloten, die voor de hele mensheid geldt, dat we uiteindelijk vanuit eenzaamheid (het vervelende, negatieve alleen voelen) als gehele mensheid uit mogen groeien tot Samen waardig éénzijn.... Eénsamenzijn.... Dat wij als individuen mogen zijn en gezien worden zoals we bedoeld zijn...

Dit gaat niet zomaar, dit vraagt veel van ons mensen, jezelf te zijn, je erkent te weten en te voelen.. En de ander te erkennen en dit aan hem of  haar te durven laten voelen.. Ik kijk uit naar en wil mijn steentje bijdragen aan een mensheid, waarbinnen een ieder op een waardige manier zichzelf mag zijn en gezien mag worden........


veel mensen zijn eenzaam omdat zij muren bouwen ipv bruggen

                           (Newton)

Ik ben , jij bent, hij is, wij zijn, jullie zijn: Inter zijn!

Ik ben, dus ik besta. jij bent, dus jij bestaat. Klinkt logisch, alsof jij en ik twee zijn toch? Twee lostaande wezens, die je mens noemt. In een ontmoeting, kan het zo voelen dat je samen bent. Ik en jij zijn samen, samenzijn.. wij zijn samen, samen wat. Er is een verbinding. Maar is het niet zo dat ik ben, omdat jij ook bent? Sta ik los van de ander, van al wat leeft? Kijk eens naar een bloem, die bestaat uit elementen, het heeft wolkenelementen in zich, anders zou het verdorren, staat in de aarde, neemt mest tot zich etc. als je een element weg zou laten, dan houdt die bloem  op te bestaan, die is als het ware leeg, het heeft die elementen nodig om bloem te kunnen zijn, een bloem op zich, kan los van die elementen niet bestaan..

Wij mensen zijn geneigd te denken dat we los staan van de ander, tuurlijk ieder mens heeft zijn eigen ego, zijn eigen lijf, maar echt los staan an de ander, van al dat leeft?

We zijn allen met elkaar verbonden, en (h)erken je dat in je zelf en in de ander, in al dat leeft dan ervaar je interzijn, een in balanszijnde samenzijn. Het maakt dat je erkent dat je afhankelijk van elkaar bent, van het levende om je heen en dat wat om je heen leeft is dat dus ook van jou. Je herkent (elementen van) jezelf in de ander.  Het zorgt voor een respectvol erkennen van de ander en dat je erkent dat je samen met je uniciteit toch één bent met al dat leeft!

=====================================================================
hoe ik op bovenstaande kom, door mensen te ontmoeten die me inspireren. Ik heb via meditatie mogen ervaren hoe fijn het erkennen en herkennen van interzijn (een term die Thich Nath Hahn gebruikt) kan zijn en dat gun ik een ander ook. en ik ben zelfs zo eigenwijs dat ik denk dat uiteindelijk in ieder mens dit besef aanwezig is, niet iedereen is er aan toe om het ook zo te kunnen of willen zien, maar wat gun ik het een ieder!