Het leven is een reis en je weet niet waarheen
soms reis je met iemand
en soms reis je alleen....

Dit poezieversje kwam zo in mijn op, mijn mama heeft het voor mij geschreven, eigenlijk gaat het nog verder: maar waar je ook gaat en waar je ook verblijft , vergeet nooit dege die dit voor je schrijft... Nu mijn mama vergeten dat zie ik zo 1, 2,3 niet gebeuren, daarvoor ben ik te sterk met haar verbonden ook nadat ze 10 jaar geleden het aardse leven heeft verruild..

Mijn intentie is niet om te schrijven opdat men mij niet vergeet.. ik schrijf om te delen...

En er is iets dat ik heel graag wil delen, sinds zondag heb ik een reisgenoot: Alannah....

Ze galoppeert al 30 jaar in mijn hart en ziel, heeft diverse vormen gekend( hobbelpaard, my litle pony, verzorgponies, manegepaard, lieve Niels vele vele sinterklaassurprises en gedichten over mijn paardenliefde..) en vanaf zondag mag ik Alannah kennen als mijn paard, in de zin dat ik haar gekocht heb.... en natuurlijk is ze veel meer dan mijn paard, ze is een deel van het Al. Dankzij haar aanwezigheid, is het Al zoals het nu is en ik vind het prachtig...