Thuiskomen

Thuiskomen, op een plaats komen, waar je je geborgen mag voelen, omhuld. Niet verstikkend, luchtig doch liefdevol, opdat je je Levensadem vrij kan laten stromen: in en uit.... Poeh niet altijd even makkelijk te vinden hoor, ik heb diverse "huizen" bewoond, soms eenzaam tussen de mensen, soms heel vrij in mijn eentje, soms kwam ik thuis soms ook niet. En dat is niet erg, want zo heb ik beide kanten mogen ervaren, of zoals Tich Nath Han het zegt: no mud no lotus.....

De weg naar thuiskomen kan een pad zijn met hobbels die je kunt nemen, je hebt zelf de keus wat je doet, loop je er omheen of neem je ze zoals ze zijn.. Hobbels waar je omheenloopt, komen steeds weer terug is mijn ervaring en lijken zich te verhogen tot bergen, alsof ze schreeuwen om beklommen te worden....

De weg van Thuiskomen bij Alannah was ook een hobbelweg, die 30 jaar geduurd heeft.. Steeds weer kwam het thema paard in mijn leven en ik lieg niet als ik zeg dat ik toch zeker de afgelopen 30 jaar minstens eens in de week uitschreeuwde: ik wil er ook een!
En niet voor mijn ego, althans niet voor het grootste deel, maar gewoon omdat het bij mijn levenspad hoort blijkbaar. Wat heb ik een innerlijke strijd gestreden met mezelf, wat ik wel niet te willen had. heb ik toe moeten kijken naar anderen om me heen die wel een paard konden betalen, kregen en ik stond er dan bij en wenste ze heel veel liefe en geluk toe...
Zat ik op mijn fiets, met een verschenen cap op mijn kop, die ik op de rommelmarkt gekocht had... Ik voelde me amazone op mijn spartafiets in de straat: met stoepkrijt had ik de letters: AFBMCHEK op de stoeprand en straat gekalkt zodat ik een dressuurproef kon fietsen.... en helemaal perfect dat het ging....
Mijn moeder keek op een dag gelukkig in het verkeerde rijtje met contributie bij de ruitervereniging: bij paardeeigenaren i.p.v manegepaarden: en zo kwam ik op paardrijles, omdat ze het me gunde en het al beloofd had... Een bijzondere tijd, die toch ergens knaagde, want echt vrede met het rijden op een manege paard had ik niet. Helemaal niet omdat het mij te min was, maar meer hoe het wel niet voor zo'n dier moest zijn. ik heb ook wel eens lessen niet gereden, omdat ik het zielig vond en ging soms veel vroeger  dan de les begon heen en deed dan mijn  manegepaard stiekem naar buiten ipv in een stal staan te staan..

Hoe fijn was het toen Niels in mijn leven kwam, een groninger van de oude stempel, paard van een vriendin van mijn moeder... ik stapte erop en ik kon er niets van en had toch al wat jaartjes leg gehad... Van hem heb ik mogen leren dat het een samenspraak is een verbinding, en wat heb ik me met hem verbonden toen....


En dan mijn steeds terugkerende droom s nachts: Ik rijd op een fries die helemaal wit was met twee blauwe ogen in een hele grote rijbak, met heel veel toeschouwers. Ik rijd zonder zadel en zonder hoofdstel, we bewegen ons via onze zielen, zo gracieus.
Tuut tuut tuut doet de wekker dan en ik was weer in de realiteit, ook interessant, maar het bleef knagen....

Totdat ik op Jurrian zijn school medemensen ontmoette, bij wie ik me thuisvoelde, met wie ik echte ontmoetingen had en daardoor mijn droom durfde te delen... Het was een een hobbelige weg tot ik bij Alannah en Allanah bij mij Thuis mocht komen, maar het is iedere hobbel waard......