"mama ik ben zo blij dat ik op aarde ben..." en hij vliegt me om de hals.....
Een kind, nog maar net op deze Aarde, met een missie, een legende, wat gun ik hem die blijheid en wat gun ik hem zijn legende te mogen leven, dat hij mag zijn zoals hij bedoeld is om te zijn en wat raakt het mij. Want op aarde zijn betekent leven, maar hoe doe je dat en hoe ga je daar als moeder mee om, een leven dat je geschonken wordt, aan je wordt toevertrouwd....
Ik ben ervan overtuigd dat een ieder van ons, dus ook mijn kind hier is met een missie, een legende..Je kunt in alle ernst op zoek gaan naar de diepere betekenis, naar jouw missie, tegelijkertijd kun je er zeker van zijn dat je allemaal tekenen, lessen op je pad krijgt, die jouw legende aan je te openbaren. Het is de kunst ze te zien en het getuigt van lef om de lessen te volgen..
Maar hoe gaat dat dan bij een kind....zijn wij als ouders niet geneigd om voor ons kind te denken, hem te behoeden voor het negatieve, vanuit alle goedheid, vanuit de lessen die wij hebben mogen leren in ons leven? Gaan we dan niet voorbij aan de legende van ons kind? Ik denk het wel... De uitdaging ligt erin om naar je kind te kijken met zachte ogen, met een open blik en de vraag van het kind op te vangen waarmee het naar je toegekomen is.
...............................................................
En daar hangt hij dan om mijn hals... ik voel Liefde voor hem en zeg even niets.. En dan stopt het snikken en begint hij te praten: "ik ben hier op aarde mama en ik moet steeds denken aan de anderen die hier niet zijn.. (hij noemt mensen en dieren die overleden zijn) die zijn daar en hij wijst naar boven.... weet je er zit een gordijn tussen van engelen en zo af en toe gaat dat gordijn open, daarachter liggen de zielen te slapen tot ze door het gordijn mogen gaan....
Een traan biggelt over mijn wangen.. wat ben ik blij om op Aarde te mogen zijn..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten