Een waterdrager haalde elke dag vers water uit de bron voor de zieke koning. Hij droeg een juk met aan beide kanten een stenen waterkruik. De bron was een uur lopen bij het paleis vandaan. Maar dat maakte de waterdrager niets uit, want hij deed de koning graag een plezier. Op een dag, toen hij bijna bij het paleis teruggekeerd was, hoorde hij een stem: "o heer gooi mij toch stuk, ik ben het niet waard om nog langer er te zijn...." De waterdrager, keek verbaasd opzij en merkte dat het de waterkruik was die tot hem sprak.
"Ach ziet u mij toch aan, heer.. ik draag een barst met me mee, waardoor het kostbare water heen sijpelt, dat u iedere dag voor de koning haalt. Slechts de helft van mijn kruik blijft gevuld, och gooit u mij toch stuk, ik ben het niet waard om nog langer een waterkruik te zijn..."
De waterdrager keek vol Liefde naar de waterkruik en zei: "Mijn beste waterkruik, als dat is wat jij zelf graag wilt, als dat werkelijk is wat jij wilt, dan moet dat maar gebeuren, maar voordat ik dat ga doen, zou ik je willen vragen om morgen nog een keer met me water te gaan halen bij de bron en dat je dan heel goed en bewust om je heen kijkt."
"nou om u te plezieren, zal ik nog een keer met u meegaan.."
En zo gebeurde het dat de waterdrager weer op pad ging.. op de terugweg hield de waterdrager halt en sprak tot de waterkruik: "en vertel me nu maar eens wat je hebt gezien... "
"ik zag het stenen, geplaveide pad waarover u loopt, heer"
"dat heb je goed gezien, waterkruik, en wat heb je nog meer gezien? "
"Ik zag links van mij, aan de andere kant van het juk, zand, dor zand"
"dat heb je goed gezien waterkruik, heel goed gezien. Maar vertel me nu eens wat er aan jouw kant te zien was..."
"oh aan mijn kant zag ik gras, met daartussen heel veel prachtig gekleurde bloemen, heer"
" heel goed gezien, waterkruik.... Aan de kant waar jij hangt kruik, waar we elke dag weer langslopen, kunnen prachtige bloemen en gras groeien, dankzij jouw barst... jij bent het die samen met de aarde en de zon het tot leven weet te brengen, zodat ik een prachtboeket voor de koning kan plukken.."
=======================================================================
Bovenstaand verhaal is mij gisteren verteld en past mooi, bij wat ik graag wil delen, namelijk verder te durven kijken bij de ander en jezelf dan de tekortkomingen en de onmogelijkheden. Ieder levend wezen waardevol is, ook al ziet hij of zij er van de buitenkant niet uit zoals het zogenaamde gangbare plaatje waaraan het moet voldoen. Of het heeft een ziekte, beperking, maakt dat iemand, of jezelf minder waardevol? Ik ben er van overtuigd van niet, het is de kunst, het lef om op zoek te gaan om verder te durven kijken, om vanuit Liefdevol mededogen naar jezelf en de ander te kijken en zo de schat te ontdekken die een ieder in zich draagt....
En jij: "Gooi je de kruik weg, of koester je het en laat je het zijn zoals het is?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten