Alannah ontving haar halster gewillig, het touw echter wilde ze liever niet, maar uiteindelijk leek het alsof ze hierin berustte (ik had haar niet uit de weide gehaald, ik was even weg...).
Na verbinding met haar gemaakt te hebben stapte ik dan samen met Alannah door de schuifdeuren richting het fietspad. Alannah had een frisse vrolijke tred, we sloegen het zandpad in langs de bosrand...
Ze versnelde haar pas, wat maakte dat ik haar niet fijn bij kon houden, het voelde alsof ze een loopje met me wilde nemen. Ik maakte verbinding, door mijn hart te openen en heel bewust te aarden, beide voeten op de grond, stevig.. blijven staan en dit verbaal ondersteunen door te zeggen "ho Alannah"... en ze stopte... Vanuit de rust weer verder gaan wandelen, wat resulteerde in de vrolijke frisse tred.. tot ze verbinding legde met haar weidegenoot.. alsof ze ineen besefte, he we zijn gescheiden.... een knup kwam in mijn maag, ik voelde haar misere.. en probeerde haar gerust te stellen door af te leiden ( waarvan ik nu enkele uren later kan zeggen dat dat niet de juiste manier was, ik nam haar op dat moment niet serieus). Ik sloeg bewust een weg in bij de weide vandaan.. na ongeveer 20 meter begon ze roepende te hinikken en keerde resoluut om.... Haar roep werd beantwoord en de verbinding was gelegd. In de wei was haar weidegenoot nog even aan het rijden voor hij het bos in zou gaan. Er werd mij gevraagd of ik een ander kant op wilde gaan zodat we elkaar in het bos niet tegen zouden komen. dit betekende dat ik langs de weg moest lopen. Dat was een mooi moment.. ik voelde dat het niet zou werken, maar wilde diegene ook tegemoet komen... Dan wordt het proberen tegen beter voelen in...
En na een eindje onderweg te zijn, wat gepaard ging met hinikken en onrustig stappen, dribbelen, draaide ze zich weer resuluut om...
Toen viel het kwartje bij mij.... Ik zei: "Ach lieverd toch"... en ging met haar beweging mee.... Terug naar de wei.. die inmiddels leeg was, maar die mij het gevoel gaf van veilige wachtplek tot haar vriend weer terug zou keren.... In de wei heb ik haar losgelaten, zodat zij op de afrastering na in vrijheid uiting kon geven aan haar emoties: galopperen, hinikken..... En ik bleef bij haar in de wei.... En wat ik heel fijn vond dat ze tot twee keer toe naar me toe kwam in de wei even met haar neus tegen me aan om vervolgens weer weg te sprinten.... Ik zag haar weer ontspannen toen haar vriend er weer was, en speurde bij mezelf ook een gevoel van rust....
Als hooggevoelig persoon blijft zo n belevenis nawerken en moest ik denken aan een stuk van Khalil Gibran over Kinderen:
je kinderen zijn je kinderen niet.
ze zijn de zonen en dochteren van 's levens hunkering naar zichzelf
zij komen door je, maar zijn niet van je
en hoewel ze bij je zijn behoren ze je niet toe..
je moogt hun geven van je liefde
maar niet van je gedachten
want zij hebben hun eigen gedachten
jij moogt hun lichamen huisvesten
maar niet in hun zielen
want hun zielen toeven in het huis van morgen
dat je niet bezoeken kunt
zelfs niet in je dromen
je mag proberen hun gelijk te worden
maar tracht hen niet aan je gelijk te maken
wante het leven gaat niet terug
noch blijft het dralen bij gisteren
jij bent de boog, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten
de boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en
hij buigt je met zijn kracht
opdat zijn pijlen snel en ver kunnen vliegen.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugede voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is...
En zo is het vast ook met Alannah, zij is tot mij gekomen, maar ze is niet van mij... ik mag haar geven van mijn liefde, haar lichaam huisvesten, ik streef ernaar haar gelijk te worden, haar te doorgronden, maar waak ervoor haar aan mij gelijk te maken....
Hoe dit allemaal moet is mij nu nog niet duidelijk,maar ik vertrouw erop dat ik deze mooie lessen mag gaan leren.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten