Een tijdje waren we met z'n twee
Ik heb je aardse bestaan los moeten laten
En toch reis je nog steeds met me mee
Ik zie je in de lucht
In de wolken met blauw boven en onder
Maar vooral tijdens een flinke onweersbui
Vol flitsen en gedonder
Ik zie je in een spelend kind
Dat de last van de aarde niet draagt
Dat heerlijk aan het schommelen is
En van het leven niet veel vraagt
Zo zag ik je ook vorige week
Toen ik in Denemarken aan het wandelen was
Ik was op reis en toen ik heel goed keek
Vond ik je in de bloemen tussen het gras
Geen opmerkingen:
Een reactie posten